Een dag in het leven van een callgirl in Nederland: Een persoonlijk verhaal

De morgen begint met een koffie in stilte. Geen alarm, geen haast. De dag begint wanneer jij dat wilt. Dat is het eerste wat mensen niet begrijpen als ze denken aan een callgirl in Nederland: dit is geen 9-to-5-job. Het is een keuze. En het is werk. Hard werk.

Het eerste wat je doet na het opstaan? Je kijkt naar de kalender. Niet voor afspraken, maar voor testen. Elke twee weken word je getest op HIV, chlamydia, gonorrhoe - en dat is geen optie, het is verplicht. In Nederland zijn de regels strikt. Als je werkt als escort, moet je geregistreerd zijn bij de gemeente, en de gezondheidscontroles zijn geen formaliteit. Ze zijn je bescherming. En die bescherming heb je nodig. Niet omdat je in gevaar bent, maar omdat je recht hebt op veiligheid.

Je kleedt je niet voor een feest. Je kleed je voor een gesprek. Een paar minuten voor een klant komt, controleer je je uiterlijk. Niet om indruk te maken, maar om duidelijk te maken: dit is professioneel. Een paar centimeter te hoog van de broek, te veel make-up, te veel parfum - dat laat mensen denken dat je iets bent wat je niet bent. Je bent geen stereotype. Je bent een vrouw met grenzen, met verhaal, met een agenda.

De meeste afspraken zijn in hotels. Niet in appartementen, niet in woningen. Dat is de wet. In Nederland is het niet illegaal om seks te verkopen, maar het is illegaal om er een huisbasis voor te hebben. Daarom werken de meesten in hotels. Je komt aan, je controleert de kamer, je zet de camera op de kast, je zet de deur op slot. En dan wacht je. Niet op een man, maar op een mens. Vaak is de klant alleen. Vaak is hij bang. Vaak is hij verlegen. En soms is hij gewoon een man die een beetje menselijk contact zoekt.

Je praat. Niet omdat je verplicht bent, maar omdat het de klant helpt. Je vraagt hoe zijn dag was. Of hij de wedstrijd zag. Of hij kinderen heeft. Je luistert. En als hij wil praten, laat je hem praten. Als hij stil wil zijn, geef je hem stilte. Dat is het verschil tussen een escort en een verkeerde interpretatie van prostitutie. Het gaat niet om seks. Het gaat om aanwezigheid.

De meeste afspraken duren een uur. Soms twee. Zelden meer. Je hebt een tijdslimiet, niet omdat je het niet zou willen, maar omdat je het niet kunt. Je hebt een leven buiten de kamer. Een huis. Een hond. Een moeder die je vraagt hoe het gaat. Je hebt een verleden. Een droom. Een baan die je had voordat je hier kwam. Misschien was je lerares. Of grafisch ontwerpster. Of studente. Dat veranderde niet omdat je nu een escort bent.

Na afloop was je niet ‘gebruikt’. Je bent niet ‘verloren’. Je bent nog steeds dezelfde vrouw. Je wast je gezicht, je verandert je kleding, je checkt je telefoon. Je krijgt een bericht van een vriendin: ‘Hoe was het?’ En je antwoordt: ‘Goed.’ Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het waar is. Je voelt je niet schuldig. Je voelt je niet schaam. Je voelt je vrij. En dat is het belangrijkste.

De avond eindigt met een lange wandeling. Soms naar de supermarkt. Soms naar een café waar je niemand kent. Je bestelt een thee. Niemand vraagt wat je deed. Niemand kijkt. En dat is wat je zoekt. Niet aandacht. Niet waardering. Niet liefde. Gewoon rust. Gewoon een plek waar je niet hoeft te verklaren wat je doet.

De volgende dag? Je doet het opnieuw. Niet omdat je het moet. Maar omdat je het kiest. En omdat je weet dat er duizenden vrouwen zijn die dit doen - niet als een verkeerde keuze, maar als een manier om te overleven, te groeien, te bestaan.

Er zijn geen sterren in dit verhaal. Geen rijke vrouwen met limousines. Geen drugs, geen geweld, geen verkrachtingen. Dat zijn verhalen van anderen. Niet van jou. Jij werkt met een contract. Met een app. Met een klant die betaalt. En jij geeft tijd. Ruimte. Aandacht. En dat is alles wat je hoeft te geven.

Wat mensen niet begrijpen? Dat je niet ‘verloren’ bent. Dat je niet ‘gebroken’ bent. Dat je niet ‘onderdrukt’ bent. Je bent een vrouw die een keuze maakt. In een land waar dat mag. In een wereld waar dat zeldzaam is. En dat maakt het niet makkelijker. Maar het maakt het rechtvaardig.

Als je dit leest en denkt: ‘Dat is niet echt werk’, dan heb je het niet begrepen. Werk is wat je doet. Niet hoe je het doet. Niet waar je het doet. Niet wie je bent. Werk is de tijd die je geeft. De energie die je uitstraalt. De grenzen die je hanteert. En dat is wat deze dag is. Werk. Echt werk.

Wat je niet ziet: de achtergrond

De meeste callgirls in Nederland werken zelfstandig. Geen pimps. Geen organisaties. Geen georganiseerde criminaliteit. Dat is een mythe die de media blijft verspreiden. De echte realiteit? Een vrouw met een laptop, een smartphone, en een bankrekening. Ze gebruikt platforms zoals Escort.nl, Lovers.nl, of privé websites. Ze bepaalt haar eigen tarieven. Ze kiest haar klanten. Ze weigert wie ze wil. En ze houdt de boekhouding bij.

Je betaalt btw. Je stort geld op een zakelijke rekening. Je hebt een Kamer van Koophandel-nummer. Je doet aangifte van inkomen. Je hebt een accountant. Dat klinkt als een normale freelance job. En dat is het ook. Alleen dan met een ander product: tijd en aanwezigheid.

Er zijn geen cijfers die de echte omvang tonen. De overheid houdt geen statistieken bij van zelfstandige escorts. Maar schattingen van de Universiteit van Amsterdam en het Trimbos Instituut suggereren dat er tussen de 10.000 en 15.000 vrouwen in Nederland werken als zelfstandige escort. De meesten zijn tussen de 25 en 45 jaar oud. De helft heeft een diploma. Een kwart werkt deeltijds. Een derde heeft kinderen.

Waarom kiezen ze voor dit werk?

Er is geen enkel standaardverhaal. Maar er zijn wel veelvoorkomende redenen.

• Flexibiliteit: Je kunt werken als je wilt. Tijdens schoolvakanties. Tijdens een ziekteperiode. Tijdens een scheiding. Je bent niet afhankelijk van een baas.
• Inkomsten: Een goed geplande dag kan 300 tot 600 euro opleveren. Dat is meer dan de helft van de Nederlandse gemiddelde loon.
• Autonomie: Je bepaalt wie je ontmoet. Wat je doet. Hoe lang je blijft. Je hebt controle. En dat is zeldzaam in veel banen.
• Verandering: Sommigen beginnen na een trauma, een verlies, een verhuizing. Het wordt een tijdelijke oplossing. Maar het blijft vaak langer dan verwacht - omdat het werkt.

Er zijn ook vrouwen die dit doen omdat ze seksueel vrij zijn. Niet omdat ze het ‘moeten’, maar omdat ze het willen. En dat is ook een legitieme reden.

Wat is het grootste misverstand?

De grootste fout? Dat mensen denken dat dit een keuze is tussen ‘goed’ en ‘slecht’. Dat als je dit doet, je ‘onder’ bent. Dat je ‘verloren’ bent. Dat je ‘verdorven’ bent.

Geen enkele vrouw die ik heb ontmoet, denkt zo over zichzelf. Ze denken: ‘Ik ben een moeder. Ik ben een student. Ik ben een dichter. Ik ben een vrouw die haar leven op haar eigen manier leidt.’

De maatschappij wil dat je schaamt. Maar je hoeft niet te schamen. Je hoeft niet te verklaren. Je hoeft niet te excuseren. Je hebt een recht op je lichaam. En je hebt een recht op je keuze.

De dag eindigt… en dan?

De volgende ochtend? Je doet het weer. Niet omdat je er geen keuze in hebt. Maar omdat je er wel een hebt. En je kiest ervoor.

Je bent geen slachtoffer. Je bent geen crimineel. Je bent geen zonde. Je bent een vrouw. En dat is genoeg.