Wat gebeurt er echt achter de deuren van een escort in Nederland? De media maakt er films van, blogs schrijven over luxe auto’s en designer kleding, maar de dagelijkse werkelijkheid is veel complexer. Veel mensen denken dat escortwerk een kwestie is van ‘mooi zijn en geld verdienen’. Dat is een illusie. Het is een baan - met roosters, klanten, risico’s, emotionele belasting en een heleboel ongezegde regels.
Hoe begint het? Niet met een advertentie, maar met een beslissing
Veel escorten beginnen niet omdat ze het ‘leuk’ vinden, maar omdat ze een uitweg zien. Een studente met hoge studiekosten. Een alleenstaande moeder die geen kinderopvang kan betalen. Een vrouw die na een scheiding geen werk kan vinden. De redenen zijn vaak praktisch, niet romantisch. De meeste beginnen met een vriendin die het al doet, of een online forum waar mensen hun ervaringen delen. Het eerste contact is meestal met een agent of een platform dat ‘samenwerkt’ met escorts - een term die vaak betekent: ‘wij nemen 40% van je verdiensten, maar we zorgen dat je niet op straat zit’.
Het is geen openbaar proces. Er is geen sollicitatiegesprek. Geen CV. Geen referenties. Je moet jezelf voorstellen via een paar foto’s, een korte beschrijving, en een goed gevoel voor grenzen. Als je te veel vertelt, wordt je genegeerd. Te weinig, en je lijkt onbetrouwbaar. Het is een balans tussen transparantie en veiligheid.
Het werk: geen avondjes uit, maar een klus met regels
Je denkt: ‘Ze gaan naar een hotel, drinken een glas wijn, en dan is het voorbij.’ Dat is een mythe. De meeste afspraken duren tussen 45 minuten en twee uur. De meeste escorten doen er drie tot vijf per week. Een paar doen er meer, maar dan werken ze vaak zeven dagen per week. De uren zijn onvoorspelbaar: soms ’s avonds, soms midden in de nacht, soms op een zondagochtend.
De klant betaalt voor tijd - niet voor seks. Dat is belangrijk. In Nederland is prostitutie legaal, maar het is niet toegestaan om seksuele diensten expliciet te vermelden in advertenties. Dus wordt er gesproken over ‘gezelschap’, ‘tijd doorbrengen’, of ‘intieme ontmoetingen’. De meeste escorten hebben duidelijke grenzen: geen onbeschermde seks, geen groepsgesprekken, geen drugs. Deze regels zijn niet een kwestie van moraal - het zijn overlevingsregels.
Veel escorten gebruiken een checklist: klant verifiëren via ID, locatie controleren via Google Maps, iemand op de hoogte stellen van waar ze zijn, en een noodcode instellen. Als je een afspraak hebt, stuur je een bericht naar een vertrouwde persoon: ‘Ik ben bij de Vondelparkstraat 23. Als ik niet binnen 90 minuten reageer, bel de politie.’ Dat is geen paranoia. Dat is routine.
De financiën: veel geld, maar niet zoals je denkt
Je hoort vaak dat escorten €1.000 per uur verdienen. Dat is zeldzaam. De meeste verdienen tussen €80 en €250 per uur, afhankelijk van locatie, ervaring en uiterlijk. In Amsterdam en Rotterdam zijn de tarieven hoger. In kleinere steden lager. Een gemiddelde escort verdient tussen €2.000 en €4.500 per maand. Dat klinkt goed - tot je de kosten meerekent.
De kosten zijn hoog: foto’s en video’s maken met een professionele fotograaf (€300-€800 per sessie), website of profiel op een platform (€50-€150 per maand), verzekeringen (aansprakelijkheid, gezondheid), transportkosten, kleding, make-up, en de 30% tot 50% die het platform inneemt. Veel escorts betalen ook een ‘safety fee’ aan een beveiligingsdienst die ze in noodgevallen kunnen bellen.
En dan is er nog de belasting. In Nederland zijn escorten zelfstandige ondernemers. Ze moeten BTW betalen, inkomenstax, en pensioen opzijzetten. De meeste doen dat niet. Ze werken in het zwart. Dat betekent geen ziektekostenverzekering, geen werkloosheid, geen pensioen. Als je ziek wordt, verdien je niets. Als je wordt aangevallen, krijg je geen compensatie.
De psychologische last: geen ‘vrije vrouw’, maar iemand die blijft schuilen
De grootste misverstand? Dat escorten ‘vrij’ zijn. Ze zijn niet vrij. Ze zijn onzichtbaar. Ze kunnen hun werk niet vertellen aan familie. Ze liegen tegen vrienden. Ze veranderen hun naam. Ze veranderen hun nummer. Ze veranderen hun leven.
Veel escorten hebben last van burn-out. Ze voelen zich vaak als een object - niet als een mens. Ze moeten lachen, luisteren, aanraken, en tegelijkertijd hun eigen emoties onderdrukken. Dat is emotioneel werk - en het is zwaar. Sommigen gaan naar een therapeut. De meeste niet. Ze hebben geen geld, of ze zijn bang dat hun naam wordt gekoppeld aan therapie.
Er is ook de schaamte. Niet van het werk zelf, maar van hoe de wereld erover denkt. ‘Ze zijn slecht.’ ‘Ze hebben het verdiend.’ ‘Ze zijn niet serieus.’ Deze oordelen komen vaak van mensen die nooit een escort hebben ontmoet. En toch, ze bepalen hoe escorten zich voelen. Ze voelen zich schuldig - niet omdat ze werken, maar omdat ze worden veroordeeld.
Het leven na de escorttijd
Hoe stop je ermee? Dat is de grootste vraag. Veel escorten stoppen als ze een partner vinden, of als ze geld opzij hebben gezet. Sommigen gaan terug naar een reguliere baan. Andere blijven in de sector, maar veranderen van rol: ze worden coach, advocate, of starten een eigen platform.
Maar er is geen overgangsprogramma. Geen werkgever die je opneemt met de woorden: ‘Ik weet dat je escort was - dat is goed.’ Geen overheid die je helpt met een CV aan te passen. De meeste moeten hun verleden verbergen. Ze veranderen hun naam, hun adres, hun sociale media. Ze beginnen opnieuw - als een andere persoon.
Er zijn uitzonderingen. Een paar escorten zijn succesvol geworden: ze hebben boeken geschreven, podcasts gestart, campagnes geleid voor legalisatie en veiligheid. Maar dat zijn de minderheid. De meeste blijven stil. Ze werken. Ze verdienen. Ze overleven. En dan verdwijnen ze.
Wat verandert er? En wat blijft hetzelfde?
De wetten in Nederland zijn relatief vrij. Prostitutie is legaal. Pimpers zijn illegaal. Zwarte markt is verboden. Maar de praktijk? Die is anders. De politie doet weinig, tenzij er een klacht is. De overheid kijkt weg. De media maakt er sensatie van. En de klanten? Ze willen geen problemen. Ze willen discreet, snel, en veilig.
De grote verandering? Online. Vroeger werkte je op straat. Nu werkt je via een website, Instagram, of een app. Dat is veiliger - maar ook isolerender. Je hebt geen contact meer met andere escorts. Geen ondersteuning. Geen netwerk. Je bent alleen met je laptop, je camera, en je angsten.
Er zijn groepen die proberen te veranderen. Organisaties als ‘Sleutel’ en ‘De Rode Lantaarn’ bieden hulp: juridisch advies, medische zorg, psychologische ondersteuning. Maar ze zijn onderfinancierd. Ze hebben te weinig mensen. Te weinig geld. Te weinig aandacht.
Wat je moet weten als je erover denkt
Als je overweegt om escort te worden - stop. Denk na. Vraag je af: wat gebeurt er als je ziek wordt? Wat als je wordt geïdentificeerd? Wat als je een kind krijgt? Wat als je ouder wordt? Wat als je geen werk meer kunt vinden?
Als je er al in zit - je bent niet alleen. Er zijn mensen die je begrijpen. Er zijn hulporganisaties. Je hoeft niet te blijven. Je hoeft niet te schuilen. Je hoeft niet te stilstaan bij wat anderen denken.
Escortwerk is geen keuze die je maakt met een glimlach. Het is een keuze die je maakt omdat je geen andere optie ziet. En dat is het waarste dat je kunt zeggen.
Is escortwerk legaal in Nederland?
Ja, prostitutie is legaal in Nederland, maar alleen als het individueel en vrijwillig plaatsvindt. Het is illegaal om iemand te dwingen, te exploiteren, of te betalen voor seksuele diensten via een derde partij (zoals een pimper). Escorts mogen zelfstandig werken, maar moeten hun werk als ondernemer aangeven bij de Belastingdienst. Advertenties mogen geen expliciete seksuele aanbiedingen bevatten - dus worden er vaak woorden als ‘gezelschap’ of ‘tijd doorbrengen’ gebruikt.
Hoeveel verdient een escort in Nederland gemiddeld?
De gemiddelde escort verdient tussen €80 en €250 per uur, afhankelijk van locatie, ervaring en uiterlijk. In grote steden als Amsterdam en Rotterdam zijn de tarieven hoger. Per maand verdient de meeste escort tussen €2.000 en €4.500, maar na kosten voor foto’s, platformkosten, transport en belasting blijft vaak maar de helft over. Veel werken in het zwart om belasting te vermijden, wat hun rechten verliest.
Wat zijn de grootste risico’s voor escorts?
De grootste risico’s zijn emotionele uitputting, sociale isolatie, geweld of bedreiging door klanten, en het verlies van privacy. Omdat veel escorts hun werk verbergen, kunnen ze niet makkelijk hulp vragen bij politie of gezondheidszorg. Ook het risico op identificatie - bijvoorbeeld via sociale media of een foto - kan leiden tot verlies van werk, familie of vrienden.
Kunnen escorts een normale baan krijgen na hun carrière?
Dat is moeilijk. Veel werkgevers vragen niet naar het verleden, maar als het bekend wordt, kan dat leiden tot discriminatie. Er zijn geen officiële programma’s om escorts te helpen met een overgang. Sommigen veranderen hun naam, verhuizen, of beginnen een eigen bedrijf in een andere sector. Een paar zijn succesvol geworden als advocate of coach, maar dat zijn uitzonderingen. De meeste moeten hun verleden verbergen om een nieuwe start te maken.
Zijn er hulporganisaties voor escorts in Nederland?
Ja, er zijn een paar organisaties die hulp bieden, zoals ‘Sleutel’ en ‘De Rode Lantaarn’. Ze bieden juridisch advies, medische zorg, psychologische ondersteuning en veiligheidsadvies. Ze helpen ook bij het opzetten van een bankrekening, het aanmelden bij de Belastingdienst, of het vinden van een andere baan. Maar ze zijn onderfinancierd en hebben weinig personeel. Ze kunnen niet iedereen helpen - maar ze zijn er, en ze wachten niet op een klacht.